حالا که لیگ تعطیل وتیمها تقریبا در تعطیلات به سر می برند ،فرصت مناسبی برای تصمیم گیری برای سالهای بعد است .
روزی که صفایی فراهانی بعد از سالها تصمیم گرفت فوتبال ایران را حرفه ای اعلام کند به خاطر آماده نبودن شرایط سخت افزاری وحتی نرم افزاری در فوتبال ایران تصمیم گرفت با دوازده تیم شروع کرده وآرام آرام تعداد تیمها را افزایش دهد که در آن زمان بهترین تصمیم ممکن را گرفت اما از شرایط اعلام شده برای تیمهای حاضر یکی هم داشتن ورزشگاه اختصاصی برای تیمها بود که قرار شد طی مدت سه سال تمام شرایط را منطبق با اساسنامه لیگ برتر به استاندارد مورد نظر برسانند ،هر چند هیچکدام از تیمهای حاضر نتوانستند ورزشگاه اختصاصی بسازند اما در این بین هر سال تعداد تیمها هم افزایش یافت و امروز به عدد هجده رسیده ایم که اگر نبود مقاومت بعضی از فدراسیونی ها این عدد شاید تا کنون به بیست (1) و یا بیشتر رسیده بود .
شخصا اعتقاد دارم فوتبال ایران قادر به برگزاری منظم لیگ هجده تیمی در شرایط فعلی نیست ،عده ای معتقدند پش چرا در فوتبال اروپا تعداد تیم ها حتی به بیست تیم و در بعضی موارد حتی بیشتر رسیده است که در زیر اشاره ای به آن کشورها ومقایسه ای با کشور خودمان می کنم.
همه می دانیم قاره اروپا مجموعا دارای وسعتی کم و کشورهای آن قاره نیز دارای مساحتی کم هستند ،در این کشورها عموما سرویس دهی هوایی بسیار مرتب و با برنامه است و تیمها مشکلی از این بابت ندارند اما در کشور ما فاصله ها بسیار طولانی ،شرایط سرویس دهی بسیار بد و همین اندک هواپیماهای موجود نیز دارای معایب فراوان هستند که بسیار دیده ایم پروازی لغو و یا با تاخیر فراوان انجام شده است .
در اروپا ورزشگاههای زیادی هر ساله ساخته ویا تجهیز می شوند اما در کشور ما یا ورزشگاهی ساخته نمی شود ویا اگر ساخته شود به سرنوشت ورزشگاه یادگار امام تبریز و المپیک اصفهان دچار می شود(2) از این روست که نمی توان به هیچ عنوان امکانات و شرایط خودمان را با اروپا و یا هر کشور دیگری مقایسه کنیم بنابر این ما برای حل مشکل بی برنامه گی خودمان باید دنبال راه سومی باشیم که کم کردن تعداد تیمها یکی از راههایی است که میتواند تا حدودی از بار مشکلات کاسته و برنامه ریزی را دقیق تر کند.حال با توجه به اینکه چهارده تیم برای لیگ ما کم به نظر می آید وپانزده به علت فرد بودن مشکلات برنامه ریزی را در پی دارد عدد شانزده می تواند رقم مناسبی برای لیگ برتر ایران باشد که البته با ابزار موجود هم زیاد به نظر می رسد .
از نبود هتل های مناسب ،بازیکنان با کیفیت ،مدیرانی که در شرایط بحرانی تصمیم های عاقلانه ای اتخاذ کنندو.....و......می گذرم، که در این مبحث نمی گنجند و خود نیاز به نوشتاری طولانی تر از این دارد .
پ.ن1-تعدادی ازنمایندگان شهرهای مختلف کشور بعد از سقوط تیمهایشان هر ساله به چیزی شبیه زور متوسل می شوند تا تیمهایشان را به لیگ برگردانند واز این رهگذر خود را در چشم موکلین شان متنفذ نشان داده و باقی قضایا!!!
پ.ن2-دو دهه از افتتاح ورزشگاه یادگار امام تبریز و بیش از یک دهه از افتتاح ورزشگاه المپیک(نقش جهان)اصفهان می گذرد اما بعد از مدتی در های ورزشگاه به روی تیمها تقریبا بسته شد و مثلا در حال کارهای عمرانی در آن هستند.
روزی که صفایی فراهانی بعد از سالها تصمیم گرفت فوتبال ایران را حرفه ای اعلام کند به خاطر آماده نبودن شرایط سخت افزاری وحتی نرم افزاری در فوتبال ایران تصمیم گرفت با دوازده تیم شروع کرده وآرام آرام تعداد تیمها را افزایش دهد که در آن زمان بهترین تصمیم ممکن را گرفت اما از شرایط اعلام شده برای تیمهای حاضر یکی هم داشتن ورزشگاه اختصاصی برای تیمها بود که قرار شد طی مدت سه سال تمام شرایط را منطبق با اساسنامه لیگ برتر به استاندارد مورد نظر برسانند ،هر چند هیچکدام از تیمهای حاضر نتوانستند ورزشگاه اختصاصی بسازند اما در این بین هر سال تعداد تیمها هم افزایش یافت و امروز به عدد هجده رسیده ایم که اگر نبود مقاومت بعضی از فدراسیونی ها این عدد شاید تا کنون به بیست (1) و یا بیشتر رسیده بود .
شخصا اعتقاد دارم فوتبال ایران قادر به برگزاری منظم لیگ هجده تیمی در شرایط فعلی نیست ،عده ای معتقدند پش چرا در فوتبال اروپا تعداد تیم ها حتی به بیست تیم و در بعضی موارد حتی بیشتر رسیده است که در زیر اشاره ای به آن کشورها ومقایسه ای با کشور خودمان می کنم.
همه می دانیم قاره اروپا مجموعا دارای وسعتی کم و کشورهای آن قاره نیز دارای مساحتی کم هستند ،در این کشورها عموما سرویس دهی هوایی بسیار مرتب و با برنامه است و تیمها مشکلی از این بابت ندارند اما در کشور ما فاصله ها بسیار طولانی ،شرایط سرویس دهی بسیار بد و همین اندک هواپیماهای موجود نیز دارای معایب فراوان هستند که بسیار دیده ایم پروازی لغو و یا با تاخیر فراوان انجام شده است .
در اروپا ورزشگاههای زیادی هر ساله ساخته ویا تجهیز می شوند اما در کشور ما یا ورزشگاهی ساخته نمی شود ویا اگر ساخته شود به سرنوشت ورزشگاه یادگار امام تبریز و المپیک اصفهان دچار می شود(2) از این روست که نمی توان به هیچ عنوان امکانات و شرایط خودمان را با اروپا و یا هر کشور دیگری مقایسه کنیم بنابر این ما برای حل مشکل بی برنامه گی خودمان باید دنبال راه سومی باشیم که کم کردن تعداد تیمها یکی از راههایی است که میتواند تا حدودی از بار مشکلات کاسته و برنامه ریزی را دقیق تر کند.حال با توجه به اینکه چهارده تیم برای لیگ ما کم به نظر می آید وپانزده به علت فرد بودن مشکلات برنامه ریزی را در پی دارد عدد شانزده می تواند رقم مناسبی برای لیگ برتر ایران باشد که البته با ابزار موجود هم زیاد به نظر می رسد .
از نبود هتل های مناسب ،بازیکنان با کیفیت ،مدیرانی که در شرایط بحرانی تصمیم های عاقلانه ای اتخاذ کنندو.....و......می گذرم، که در این مبحث نمی گنجند و خود نیاز به نوشتاری طولانی تر از این دارد .
پ.ن1-تعدادی ازنمایندگان شهرهای مختلف کشور بعد از سقوط تیمهایشان هر ساله به چیزی شبیه زور متوسل می شوند تا تیمهایشان را به لیگ برگردانند واز این رهگذر خود را در چشم موکلین شان متنفذ نشان داده و باقی قضایا!!!
پ.ن2-دو دهه از افتتاح ورزشگاه یادگار امام تبریز و بیش از یک دهه از افتتاح ورزشگاه المپیک(نقش جهان)اصفهان می گذرد اما بعد از مدتی در های ورزشگاه به روی تیمها تقریبا بسته شد و مثلا در حال کارهای عمرانی در آن هستند.
